25 augustus 2008
Nederlandse vakantiegangers angstig in Surinaamse verkeer
Nederlanders van Surinaamse afkomst die na lange tijd voor vakantie terug keren naar ons land zijn vaak bang om deel te nemen aan het Surinaamse verkeer. Het gaat in sommige gevallen om personen met genoeg rijervaring. Ervaring die werd opgedaan door in Nederland en soms ook de rest van Europa dagelijks achter het stuur te zitten. Bij hun terugkomst afgelopen week , deden verscheidene personen die recentelijk in Suriname verbleven hun beklag hierover bij Constantin directeur Geor Hering.Hering vertoeft momenteel in Nederland.
“Wij zijn enorm geschrokken van de chaotische en levensgevaarlijke verkeersomstandigheden’, zegt Ron Babel. Babel is pas terug na een vakantie van vier weken met zijn gezin. “Na dertig jaren had ik mij verheugd op mijn reis naar mijn geboorteland. Het land is enorm voorruit gegaan en is prachtig. Echter durfde mijn dochter het niet aan om achter het stuur van een motorvoertuig te zitten. Wij werden tot onze schrik geconfronteerd met een ongeordende verkeersomstandigheid. Men haalt zelfs op een doorgetrokken streep roekeloos in met het risico frontaal op de tegenligger te botsen. Zelf als voetganger op het zebrapad hoef je niet te verwachten dat een automobilist je voorrang geeft. Het is alsof men weinig of geen respect heeft voor het leven van een andere.
Mijn vrouw reed biddend en met een bonkend hart als passagier mee in de auto. Wij kregen het echt benauwd”. Wat de familie ook stoorde is dat enkele junkies in het centrum van Paramaribo worden toegelaten om het verkeer te regelen. Dat is een schande en wij zijn niet de enigen die zo erover denken. Ook Norma Aroma is pas terug en vertelt een relaas met dezelfde strekking. “Het is daar echt onveilig in het verkeer. Ik houd van mijn land maar ik ga daar echt niet rijden, het is mij te gevaarlijk en chaotisch. Ook veel vrienden en familieleden van mij die daar zijn geweest zijn bang om daar zelf te rijden. Het frappante is dat sommigen er warm nog koud van worden.
Alsof het zo hoort en niet anders kan”. Zij krijgt wel de indruk dat de overheid haar uiterste best doet om verbetering te brengen. Niettemin is zij van mening dat het weinig effect heeft. Aan Hering is gevraagd om samen met relevante organisaties na te gaan welke stappen ondernomen kunnen worden om verbetering te brengen. Er moet volgens Hering gewerkt worden aan een mentaliteitsombuiging. “Het is niet de schuld van de overheid, die doet haar uiterste best. Elke weggebruiker heeft haar eigen verantwoordelijkheid. Misschien moeten wij dat beter later doordringen aan alle weggebruikers. In dit kader is hij voornemens om aan de tafel te zitten met verschillende instanties. Nagegaan zal worden welke werkbare modules kunnen worden geïmplementeerd.